Antalya’da karısı koronadan ölen adam, doktoru ağlattı
“GÖZLERİMDEN ANLAYIN”
Antalya’da yaşayan 2 çocuk annesi 62 yaşındaki Ayşe Düzenli, koronavirüs nedeniyle hastaneye kaldırıldı.
DOKTORU TESELLİ ETMEYE ÇALIŞTI
9 Mart’ta yoğun bakıma alınan Düzenli, 12 Mart’ta da entübe edildi.
20 gün boyunca yoğun bakımda kalan yaşlı kadın, 31 Mart günü ise doktorların tüm çabalarına rağmen hayatını kaybetti.
3 AY ÖNCESİNİ TEKRAR YAŞADI
Ailenin yanına gelen Düzenli’nin doktoru Ayça Gümüş, acı haberi ağlayarak ‘Gözlerimden anlayın’ diyerek, oradan ayrıldı.
“İLK DEFA HASTASINI KAYBETTİĞİ İÇİN AĞLAYAN BİR DOKTOR GÖRDÜM”
Eşinin hayatını kaybettiğini anlayan Arif Düzenli ile kızı Eylem Düzenli ise gözyaşlarına boğuldu.
“SAĞLIK ORDUMUZ SAVAŞTA”
“ELİMDE OLMADAN AĞLAMAYA BAŞLADIM”
Olaydan hemen 2 saat sonrası ise Arif Düzenli, doktoru görmek istediğini hastane sekreterine bildirdi. Ailenin yanına tekrar gelen Dr. Ayça Gümüş’ün gözlerine bakan acılı eş, ‘Ona en son siz dokundunuz, verin ellerinizi öpeyim hocam’ dedi.
Gözyaşlarına boğulup olduğu yerde dona kalan Gümüş, bir sandalyeye oturarak ağlamaya devam etti.
Bu sırada bir yandan annesinin acısını yaşayan Eylem Düzenli, doktorun yanına gelip onu teselli etmeye başladı.
Gümüş, bu davranışlardan oldukça etkilenirken, diğer sağlık çalışanları da olup biteni gözleri dolarak takip etti.
Dün ise Eylem Düzenli, Kepez Devlet Hastanesi’nde Dr. Ayça Gümüş’ün ziyaretine geldi. Birbirilerini gördükleri anda gözleri dolan Düzenli ve Gümüş, 3 ay öncesini tekrar yaşadı, birbirilerine sarılıp gözyaşı döktü.
Hayatını kaybeden Ayşe Düzenli’nin kızı Eylem Düzenli, yaşanan duygu yüklü süreç hakkında konuştu. Düzenli, annesiyle en son yoğun bakıma kaldırıldığı sırada telefonla konuştuğunu belirterek, “Öksürmekten konuşamıyordu. Son görüşmemiz de o olmuştu. Yoğun bakımda uyanıktı.
Doktor Hanım çok riskli bir durumda olduğunu ve her an entübe edileceğini söylemişti. Ertesi gece de entübe edildi. Yaklaşık 20 gün entübede kalıp, ardından hayata veda etti.” dedi.
Annesinin vefat ettiği gün babasıyla birlikte hastaneye geldiklerini ifade eden Düzenli, o anları su sözlerle anlattı:
“Babamla annem arasında çok güzel bir eş ilişkisi vardı. Doktorumuzun ve diğer sağlık ekiplerinin ne kadar emek sarf ettiğini, biz hastaneye gidip geldikçe gözlemledik.
Doktorun gözlerinin içinde ne kadar sahiplendiğini, ne kadar korumaya çalıştığını gördük. Sahiplenilmişti annem burada.
Babam da son günlerinde onu göremediği, yanında olmayıp ellerini tutamadığı için bu yüce eller öpülür, nasıl böyle bir hak ödenir duygusuyla yaptı.
Annemin ölümünün hemen 1-2 saat sonrası çok duygu doluydu. Doktor Hanım yanımıza geldiğinde çok kötü durumdaydı. Ağlıyordu. Biz de ağlıyorduk.
Ama ben hayatımda ilk defa hastasını kaybedip de ağlayan bir doktor gördüm. Bu bizim için çok kıymetli ve değerli.
Evet, biz hastamızı kaybetmiştik, annemdi, çok acı ama benim annemin yanında olamadığım, ellerinin tutamadığım, ona bakım yapamadığım günlerde; o ve ekibi onunla ilgilendiler.
Uyanık değildi ama onunla onlar ilgilendi. Şöyle de bir gerçek var ki, ondan medet, şifa bekleyen o kadar çok hasta var ki bencil olmamak lazım. Eğer doktor bizim hastamızla bu kadar kötü olduktan sonra gidip de diğer hastalarına şifa veremeyecekse ben tabi ki teselli etmek durumundayım.
Biz kaybettik zaten. Bizim için yapılabilecek bir şey yok ama diğer hastaların şifa bekliyor olması çok önemliydi.”
Düzenli, sağlık çalışanlarına şiddet uygulanmasına tepki göstererek, “1,5 yıldır önde çalışan sağlık çalışanlarımız çok büyük emek sarf ettiler. Bazı şeyler yanlış gitmiş olabilir ama bunları elbette konuşarak halledebileceğimizi düşünüyorum.
Şiddet bugüne kadar hiçbir şeyi çözmemiş ki; bugünden sonra çözsün. Eğer ordumuz savaşa girdiği zaman askerlerimize büyük özen gösterip o askerleri her türlü desteği sağlıyorsak, şuanda da sağlık ordumuzun bir savaşta olduğunu düşünmeliyiz.” ifadelerini kullandı.
O güne tekrar dönen Dr. Ayça Gümüş ise şunları söyledi:
“Hastanın öldüğünün haberini veremedim. ‘Siz benim gözlerime bakın, anlayın’ dedim. Hasta yakını anlayıp hemen yere oturdu. Ben hiçbir şekilde kimseyi görmek istemedim, çünkü çok etkilenmiştim. Çok zordu.
Sekreter hanım beni arayıp, hasta yakınlarının benimle görüşmek istediğini söyledi. Bu gibi durumlarda hasta yakınlarının benimle görüşme sebebi, hastanın neden kurtarılamadığı yönünde görüşmeydi.
Gittiğimde hastanın eşi gözlerimin içine baktı ve ‘Verin o ellerinizi öpeyim, çünkü en son siz ona dokundunuz’ dedi.
Hasta yakının böyle bir şey demesi beni çok etkiledi. Orada sandalyeye oturup, onlarla birlikte elimde olmadan ağlamaya başladım. Hastanın kızı beni, ‘içeride sizin hastalarınız var, lütfen güçlü olun’ diye teselli etti.
Yaşayabileceği en büyük acı anında, beni teselli etmeye başladı. Böyle bir şeyi beklemiyordum.
Bu bana bir umut oldu. Hala bizim hastalara verdiğimiz değeri gören, bizim gerçekten canla başla yapabileceğimiz her şeyi yaptığımızı bilen insanların olması beni umutlandırdı.”
